जाली मायाँ

                             लालीगुरांश
समाजको बन्धन छोडी,
नाता सम्बन्ध सारा तोडी
साथ दिएँ उसलाई
शुखी जीवन बिताउँला भनी
तर निर्दोष मेरो मायाँमा
बिना बर्षात पहिरो गएछ
उसका सबै बाचा र कसमहरु
तृष्णाको भेल भै बगेछ ।

निरस भो जीन्दगी
अन्धकार देख्छु चारैतिर
कहाँ जाउँ कसलाइ पोखुँ
नदेखिने यो मुटुको पीर
सप्तरंगी सपना बुनीदिने
पाएछ उसले अरु नै कोही
कसरी सम्झाउँ यो निर्दोष मनलाई
याद आइरहन्छ हरपल उही ।

फाटेको खुशी सिउन नपाउँदै
मायाँको चिनो बढेर आयो
मायाँको अपमान त सहेकै थिएँ
कोखको लाज सामुन्ने आयो
सन्तानको मायाँ, समाजको तिरस्कार
कसरी सहुँ म यो बदनामको भारी
लाग्दैनथ्यो नारी कमजोर हुन्छन्
तर आफैं आज भएँ अबला नारी ।

टेक्ने समाउने केही छैन,
माथि खुल्ला आकाश तल चिसो माटो
कसरी जिउँ, कसका लागि जिउँ,
समाजले भन्छ बाँच्नु भन्दा मरेकै निको
मेरो चोखो मन अनि निश्छल मायाँ
जालीको फन्दामा परेछ
अर्काको कुभलो गर्दा भलो किन हुन्थ्यो र
ऊ त पक्राउमा जेल परेछ ।

मनमा धेरै मायाँ अनि
थोरै आश लिएर जेलमै भेट्न गएँ
मायाँको सपना, उसको नाशो अनि
समाजको तिरस्कार सबै सुनाएँ
अब त बुद्धि फिर्यो होला भनेर
रिहाइको ब्यबस्था मिलाएँ
उ त केटी बेच्ने दलाल रहेछ,
आफू दिल्लीको कोठीमा पुगेपछि पो चाल पाएँ ।


उ त केटी बेच्ने दलाल रहेछ,
आफू दिल्लीको कोठीमा पुगेपछि पो चाल पाएँ ।