मातृभूमिको सम्झना

                                     लालीगुरांश

सागरको बिचमा उभिएको प्यासी भैंm

हजारौं मान्छेको भिडमा एक्लो छु म

टाढा टाढा सम्म आँखा ओछ्याउँछु

कतै शब्द साट्ने साथी पाइहाल्छु कि भनेर

तर खै कसलाई फुर्सद छ र यहाँ

मान्छेको मुल्य भन्दा ठूलो पैशानै ठानिन्छ जहाँ ।

समय बित्दै गैरहेछ पल–पल सेकेन्ड

मिनेट अनि घण्टा भएर

कति चाँडो बर्षौं बितिसकेछ पत्तै भएन

कोशौं मिलौं टाढा हुँदा पनि 

मातृभूमिको तिर्सना कम भएन ।

हत्केला सुङदा मातृभूमिको 

माटोको सुवास आउँछ

छातीमा हात राख्दा

आमाको न्यानो स्पर्सको भान हुन्छ

कस्ता भए होलान लडिबुडि खेल्दै हुर्किएका 

ति धूले आगन अनि बाटाहरु

कस्ता भए होलान मलाई हुर्काउने ति हातहरु

अनि कहिल्यै मायाँ नरित्तिने ति छातीहरु ।

खै किन किन आज मातृभूमिको यादले 

मेरो भावनालाई तरल बनाईरहेछ

आवश्यकता र बाध्यताले अर्काको मुलुक तिर 

छेउ लगाए पनि 

पुराना याद अनि भावनाको भुमरीले 

मतृभूमि तिरै खिचिरहन्छ ।